Κάνω αυτό που αισθάνομαι....

Τόσο απλά, λιτά και λακωνικά.

Το συνειδητοποιήσα πριν μερικούς μήνες.
Απορούσα με την υπομονή μου.
Σκόρπιες λέξεις, σκόρπιες σκέψεις....
Κάπου διάβασα για την απόσταση: " Να μάθεις πότε να την κρατάς, πότε να την αποδέχεσαι και πότε να την εκμηδενίζεις"....
Την εκμηδένισαμε αρκετές φορές....
Θα ήθελα να μιλήσω λίγο ΓΙ ΑΥΤΟΝ.
Διαβάζοντας τις προηγούμενες αναρτήσεις μου,
νιώθω πως τον αδικώ. 
Είναι ένα πρόσχαρο άτομο, που έχει περάσει πολλά, πάαρα πολλά.
Έχω την αίσθηση πως έχει στερηθεί την αγάπη στον υπέρτατο βαθμό της ή φοβάται να αγαπήσει. Έχει έναν δικό του περίεργο τρόπο να δείχνει το ενδιαφέρον του, τη ζήλεια του, την αγάπη του.
Ο χαρακτήρας του έχει κάτι ξεχωριστό, που λίγοι καταφέρνουν.
Την ίδια στιγμή που υπάρχει εκνευρισμός,
με τον τρόπο του θα σε κάνει να τα ξεχάσεις όλα.
Σίγουρα ούτε εγώ είχα τη σωστή συμπεριφορά απέναντι του.
Απλά και μόνο λόγω απειρίας. Για πολλά χρονια ήμουν κλεισμένη σε "εικονικό κλουβί" που έφτιαξα μόνη μου.
Ίσως οι πράξεις μου να τον μπέρδεψαν, όπως οι δικές του.

Όσο και αν το σκέφτεσαι...
όσο και αν το υπολογίζεις...
στο τέλος θα κάνεις πάντα αυτό που αισθάνεσαι....

Ω ναι αγάπησα, το νιώθω γιατί είμαι δίπλα του και στις δύσκολες στιγμές (άσχετα αν πολλές φορές δεν με θέλει σ αυτές για να μη με στεναχωρήσει) και στις εύκολες. Αυτό θέλω, αυτό κάνω και δεν το μετανιώνω. Όχι δεν είμαστε μαζί, αλλά πολλοί είναι βέβαιοι ότι είμαστε ζευγάρι.
Τι φταίει;
Η αύρα μας;
Οι χημικές αντιδράσεις;
Θα περιμένω όσο χρειαστεί